Chociaż od wprowadzenia regulacji o MDR minęło już trochę czasu, część podatników dalej bywa zaskoczona otrzymywaniem od leasingodawców informacji o tym, że:
- zgłosili oni umowę leasingu jako standaryzowany schemat podatkowy, dlatego też
- uwzględnili zawartą umowę w zgłosiliśmy w ramach kwartalnego raportowania MDR-4, przez co
- to korzystający powinien rozważyć, czy powstała tu korzyść podatkowa i czy spełnia on pozostałe przesłanki w zakresie raportowania (głównie kryterium kwalifikowanego korzystającego), przez co w takiej sytuacji
- powinien on złożyć informację MDR-3.
W jaki sposób powinien zareagować korzystający?
Przede wszystkim sprawdzić, czy dotyczy go kryterium kwalifikowanego korzystającego. Jeśli bowiem nie jest ono spełnione, to nie powstaną żadne obowiązki w zakresie raportowania.
Kryterium kwalifikowanego korzystającego jest spełnione, jeśli:
- przychody lub koszty przekraczają równowartość 10 mln EUR;
- udostępniane lub wdrażane uzgodnienie dotyczy rzeczy lub praw o wartości rynkowej przekraczającej równowartość 2,5 mln EUR;
- korzystający jest podmiotem powiązanym z takim podmiotem.
Umowa leasingu – w teorii – może wiązać się z korzyściami podatkowymi (np. jako alternatywa dla kupna).
Zdarzają się także sytuacje specyficzne, jak np. „masowe” zawieranie umów leasingu w 2018 r. tak, aby zdążyć przed nowelizacją przepisów na mniej korzystne.
Dlatego też niektórzy leasingodawcy – aby nie musieć oceniać poszczególnych przypadków – przyjęli podejście, w myśl którego:
- zgłaszają umowę leasingu operacyjnego jako tzw. schemat standaryzowany (czyli możliwy do wdrożenia u wielu podmiotów);
- w efekcie, zgłaszają wszelkie zawarte z klientami umowy.
W takim wypadku finansujący nie musi składać osobnych zgłoszeń dla każdego klienta, sam zaś leasingodawca jest, niejako, „zwolniony” z ciężaru badania, czy dana umowa służyła jego leasingobiorcy do osiągnięcia korzyści podatkowej. Jednocześnie, każdy klient otrzymuje od finansującego takiego pismo i musi sam zdecydować, czy zawarł umowę dla celów korzyści podatkowych, przez co powinien samodzielnie dokonać raportowania schematu podatkowego.
Jeśli zatem jednym z istotnych celów zawarcia analizowanej umowy było uzyskanie korzyści podatkowych, to korzystający powinien dokonać raportowania schematu podatkowego.
Co do zaś podstaw prawnych dla takiego podejścia to wskazać należy, że zgodnie z art. 86a §1 pkt 10 Ordynacji podatkowej schemat podatkowy to uzgodnienie, które:
- spełnia kryterium głównej korzyści oraz posiada ogólną cechę rozpoznawczą (tu potencjalnie do rozważenia);
- posiada szczególną cechę rozpoznawczą, lub
- posiada inną szczególną cechę rozpoznawczą.
Z kolei uzgodnienie to zespół powiązanych ze sobą czynności, które mają lub mogą mieć wpływ na powstanie lub niepowstanie obowiązku podatkowego (art. 86a § 1 pkt 16 Ordynacji podatkowej).
Umowa leasingu spełnia definicję uzgodnienia.
Kryterium głównej korzyści zdefiniowane jest w art. 86a § 2 Ordynacji podatkowej. Kryterium głównej korzyści uważa się za spełnione, jeżeli na podstawie istniejących okoliczności oraz faktów należy przyjąć, że podmiot działający rozsądnie i kierujący się zgodnymi z prawem celami innymi niż osiągnięcie korzyści podatkowej mógłby zasadnie wybrać inny sposób postępowania, z którym nie wiązałoby się uzyskanie korzyści podatkowej rozsądnie oczekiwanej lub wynikającej z wykonania uzgodnienia, a korzyść podatkowa jest główną lub jedną z głównych korzyści, którą podmiot spodziewa się osiągnąć w związku z wykonaniem uzgodnienia.
Kwestia tego, czy uzgodnienie spełnia kryterium głównej korzyści jest często bardzo dyskusyjna. Natomiast punktem wyjścia może być swoista „samoocena” korzystającego, zwłaszcza jakie (biznesowe) motywy stały za zawarciem danej umowy leasingu.
