Spółka dzierżawiła sprzęt (lokomotywy) w oparciu o umowy leasingu, które dla celów podatkowych stanowiły leasing operacyjny (bilansowo leasing finansowy).
Spółka zadała pytanie, czy płatności z tytułu czynszu dzierżawnego lokomotyw stanowią koszty finansowania dłużnego w rozumieniu przepisów o niedostatecznej kapitalizacji (art. 15c Ustawy CIT)?
Zdaniem Spółki, odpowiedź na to pytanie powinna być negatywna.
Organ nie zgodził się ze stanowiskiem Spółki. Organ wskazał, że owe ograniczenia dotyczą części odsetkowej raty leasingowej zarówno w przypadku leasingu operacyjnego, jak i leasingu finansowego, albowiem formułując ww. przepisy ustawodawca nie wskazał jednego rodzaju leasingu, do jakiego przepis powyższy mógłby mieć zastosowanie.
Skarżąca zaskarżyła interpretację do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku.
WSA skargę uwzględnił, a interpretację uchylił.
WSA wskazał, że w wypadku (podatkowego) leasingu operacyjnego nie funkcjonuje pojęcie „części odsetkowej”, a jej wyodrębnienie byłoby zabiegiem sztucznym. Sąd podkreślił również, że to przepisy prawa podatkowego a nie przepisy rachunkowe decydują o zakresie obowiązku podatkowego. Powołał się przy tym także na tzw. prowspólnotową wykładnię prawa (tzw. dyrektywa ATAD).
Organ wniósł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. NSA skargę kasacyjna oddalił.
NSA podkreślił, że zasadnicze znaczenie ma tu wykładnia językowa. Przez koszty finansowania dłużnego rozumie się jedynie koszty związane z uzyskaniem i skorzystaniem ze środków finansowych, a Spółka korzystała z rzeczy. To, że analizowany przepis wspomina o „racie leasingowej” jako takiej, ma tu drugorzędne znaczenie. NSA zgodził się również z WSA w przedmiocie relacji prawa bilansowego do podatkowego oraz kwestii wykładni prowspólnotowej.
Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 kwietnia 2022 r., sygn. akt II FSK 2197/19
