Usługi w zakresie telematyki staja się coraz popularniejsze, zwłaszcza dla firm dysponujących duża flotą pojazdów. W pojazdach montuje się urządzenia, które umożliwiają: ich śledzenie (za pomocą GPS), pobieranie danych z komputerów pokładowych, itp. Efekty takie osiągane są dzięki specjalnemu oprogramowaniu.
W praktyce, jak w wypadku wielu innych usług, dostawcami tego typu rozwiązań mogą być podmioty zagraniczne. Oznacza to konieczność oceny, czy ich wynagrodzenie podlega opodatkowaniu podatkiem „u źródła” w Polsce (WHT).
Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a Ustawy CIT pobiera się 20% zryczałtowany podatek z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze.
Powstaje zatem pytanie, czy mamy tu do czynienia z „przetwarzaniem danych” albo usługami do tego przetwarzania podobnymi.
Organy podatkowe akceptują podejście, zgodnie z którym „przetwarzanie danych” oznacza działalność informatyczną związaną z poddawaniem danych procesom przekształceniowym. Usługi przetwarzania danych mają zatem charakter odtwórczy, a ich sensem jest dokonywanie operacji na istniejących bazach (systemach) danych, jak np. zasilanie bazy danych, tworzenia raportów, tabel, formularzy itp.
W tym kontekście usługi telematyczne są pewnym „konglomeratem” usług telekomunikacyjnych, dostarczania oprogramowania użytkownikom końcowym, gdzie może wystąpić pewien aspekt przetwarzania danych. Niemniej jednak, nie jest to głównym celem takiej usługi, lecz jest jej elementem.
Naturalnie, kluczowe są zapisy danej umowy. Jeśli umowa dotyczy, przede wszystkim, dostarczenia oprogramowania, które prezentować będzie użytkownikowi wszelkie dane o jego flocie, to wówczas takie świadczenie nie powinno być uznawane za opodatkowanie podatkiem „u źródła” wedle Ustawy CIT. Uważamy bowiem, że jest to umowa licencji „użytkownika końcowego”, która nie podlega opodatkowaniu wedle polskich regulacji.
Jeśli jednak zakresem umowy jest wynajem czy dzierżawa urządzeń do telematyki (choćby z oprogramowaniem), to wówczas organy podatkowe mogą uznać, że należy opodatkować świadczenie jako należności licencyjne – tj. najem urządzenia przemysłowego (tak np. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 8 lipca 2015 r., sygn. IBPB-1-3/4510-14/15/PC).
Co ważne, polska Ustawa CIT jest stosowana z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Polskie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oparte są na Konwencji Modelowej OECD, która przewiduje możliwość opodatkowania WHT w państwie źródła (tu: Polska) należności licencyjnych.
Należności licencyjne są zwykle definiowane jako wszelkiego rodzaju należności płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego, włącznie z filmami dla kin, wszelkiego patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego lub za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego lub za informacje dotyczące doświadczenia w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej.
Same usługi w zakresie telematyki nie powinny mieścić się w zakresie tak określonego pojęcia „należności licencyjnych”. Nie mieszczą się bowiem w zakresie żadnego ze wskazanych powyżej elementów.
Stanowisko takie potwierdzone zostało m. in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 7 grudnia 2015 r. (sygn. IBPB-2-2/4510-91/15/ZuK):
„Natura świadczonej przez spółkę szwedzką usługi polega na pobieraniu przez nią (a nie przez Wnioskodawcę) odpowiednich danych z urządzeń zainstalowanych w pojazdach klientów oraz umożliwienie dostępu do tych danych oraz odpowiednich raportów za pośrednictwem portalu internetowego. Dodatkowo, usługa ta w ramach modułów komunikacyjnych umożliwia przesyłanie odpowiednich danych oraz komunikatów (wiadomości) pomiędzy siedzibą klienta a jego pojazdem. W żadnym momencie Wnioskodawca nie uzyskuje dostępu do urządzeń, za pomocą których odbywa się komunikacja pomiędzy pojazdem a serwerami Usługi 1 oraz portalem internetowym umożliwiającym dostęp do pozyskanych danych. W tym zakresie finalny klient nabywa swego rodzaju usługę telekomunikacyjną. Nie zarządza on jednakże, czy też nie otrzymuje dostępu do urządzeń spółki szwedzkiej wykorzystywanych w procesie przesyłania danych pomiędzy pojazdem a odpowiednimi serwerami. Jednocześnie, ani Wnioskodawca, ani jego klienci nie uzyskują dostępu do jakiegokolwiek patentu, znaku towarowego, wzoru lub modelu, planu, tajemnicy technologii lub procesu produkcyjnego. Stosowane przez spółkę szwedzką rozwiązania techniczne, sprzętowe i programistyczne wykorzystywane przy świadczeniu przedmiotowej Usługi 1 stanowią jej wewnętrzną własność.”
Podobne stanowisko wyrażono w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 16 maja 2016 r. (sygn. IPPB5/4510-114/16-3/MK).
Znów, odmienna kwalifikacja może dotyczyć umów w zakresie najmu czy dzierżawy sprzętu do telematyki – wówczas należy znów ocenić, czy stanowią one „urządzenia przemysłowe”.
