MPLS to technika stosowana przez routery, w której trasowanie pakietów zostało zastąpione przez tzw. przełączanie etykiet (za Wikipedią).
Świadczenie to jest coraz częściej elementem rozliczeń z dostawcami oprogramowania do polskich podatników. Jeśli świadczącym usługę jest podmiot zagraniczny, to należy wówczas rozpatrzyć kwestię podatku „u źródła”.
Pierwszą z możliwych sytuacji to obciążenie za MPLS w ramach usługi kompleksowej, która obejmuje także elementy takie jak wynajem czy udostępnienie jakichkolwiek urządzeń, w szczególności serwerów czy dysków. Jeśli bowiem usługa taka wiąże się (w pakiecie) z wynajmem sprzętu (np. serwera), to będziemy mieć tu do czynienia z opodatkowaniem WHT w Polsce (tak np. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 12 grudnia 2022 r., sygn. 0111-KDIB2-1.4010.579.2022.2.BJ). Tu bowiem kluczowy jest element płatności za wynajem urządzeń – organy podatkowe stoją bowiem na stanowisku, że to należności licencyjne, opodatkowane tak na gruncie Ustawy CIT jak i umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Jeśli jednak brak tego elementu to uważam, że usługa związana z MPLS stanowi usługę informatyczną, która nie powinna być opodatkowana podatkiem „u źródła” – tak na gruncie Ustawy CIT jak i umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Takie usługi nie są wskazane w art. 21 ust. 2a Ustawy CIT ani też nie są do nich podobne – w szczególności nie są to usługi przetwarzania danych.
Płatności za te usługi nie mieszczą się również w zakresie należności licencyjnych, co potwierdzają interpretacje indywidualne:
„Odnosząc się natomiast do MPLS – refaktury kosztów telekomunikacyjnych wskazać należy, iż należności, jakie płaci Spółka na rzecz spółki B. z siedzibą w Izraelu nie mają charakteru należności licencyjnych w rozumieniu art. 12 umowy z Izraelem i w związku z tym nie będą one podlegać opodatkowaniu 20% zryczałtowanym podatkiem dochodowym (tzw. podatkiem u źródła). Płatności dokonane przez Spółkę mają w istocie charakter zapłaty za usługi, nie są wynagrodzeniami za użytkowanie lub prawo użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego w rozumieniu art. 12 umowy z Izraelem.”
(interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 25 października 2022 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.201.2022.2.MF)
Tak też np.: interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 3 lipca 2012 r. (sygn. IPPB5/423-304/12-2/AJ), interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 20 października 2020 r. (sygn. 0111-KDIB1-2.4010.272.2020.2.ANK)
Co ciekawe, nieobowiązujący już art. 15e Ustawy CIT dotyczył bardzo podobnego katalogu świadczeń jak art. 21 Ustawy CIT, chociaż jego przedmiotem było limitowanie kosztów podatkowych w zakresie tzw. usług niematerialnych).
Na gruncie tego przepisu wydawano interpretacje indywidualne, w których usługi z komponentem czynności MPLS uznawano za limitowane na gruncie tego przepisu, np. jako usługi zarządzania:
„Wychodząc z powyższych założeń należy stwierdzić, że powyższe usługi stanowią usługi wskazane w art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy. Usługi związane z obsługą sieci informatycznej, usługi sieciowe dotyczące techniki MPLS, usługi wirtualnej sieci prywatnej (VPN) oraz usługi wspomagania użytkowników końcowych w części dotyczącej usług związanych z zarządzaniem systemami informatycznymi podobnie jak wskazane wprost w treści przywołanego przepisu usługi, stanowią usługi niematerialne polegającą na zarządzaniu. W rezultacie powyższe usługi podlegają limitowaniu w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.”
(interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 29 stycznia 2019 r., sygn. 0111-KDIB2-3.4010.330.2018.2.KK)
Tak też np.: zmiana interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 30 stycznia 2023 r. (sygn. DOP4.8221.134.2021.CPXJ), interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 23 stycznia 2019 r. (0114-KDIP2-2.4010.550.2018.2.SJ), interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 27 listopada 2018 r. (0111-KDIB2-1.4010.326.2018.2.BJ).
Moim zdaniem, powyższe nie powinno mieć przełożenia na ocenę na gruncie WHT. Po pierwsze, interpretacje na gruncie przepisu art. 15e Ustawy CIT cechowały się profiskalizmem i niejednokrotnie były uchylane przez sądy administracyjne (np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 czerwca 2022 r., sygn. akt II FSK 2986/19). Po wtóre, inny był cel tej regulacji – tu limitowano świadczenia pomiędzy podmiotami powiązanymi. O ile w wypadku podmiotów powiązanych można rozważać, czy MPLS stanowił komponent grupowego zarządzania obszarem IT, o tyle w praktyce WHT często mamy do czynienia z podmiotami niepowiązanymi. Trudno uznać, że przedsiębiorca telekomunikacyjny (dostawca) „zarządza” sprawami polskiego podatnika. Wreszcie, podejście na gruncie tego przepisu znacznie bardziej opierało się na ocenie grupowania PKWiU danych świadczeń, niż na (ekonomicznej) analizie treści świadczenia.
